Саидага

Бу дунё курашида музаффар туйғу дилдаги покиза хоҳиш эрур. Ички кенгликларда сокинлик ва сурур насими эсгани сайин ўзлик жанггоҳларида фатҳ туғига мушарраф бўлмоқ истайман! Пойимда сарғайган кибрим хазонлари эзилгандан эзилса, барглари ҳилпираган чамбарак бошимда ям-яшил кўрк бўлиб порласа, дейман. Илкимда қаламим куртак чиқариб баҳор янглиғ уйғонишини орзу қиламан. Дафтаримдан таралган оппоқ нурларни кўзимга суртолсам, дейман. Биргина ишқ сўзини битмоқ учун уммон қудуғига чайолсам сиёҳдонимни. Қулоч отиб таҳайюлнинг қирғоқларига томон сузиб кетолсам, озод бир қушдек. Тушнинг пардасига ўнгланиб олсаммикан?! Кўзим чашмасига чўкиб кетолсам, ўнгимни топмоқлик истаб. Истагим ғариб кўнглимни тортқилайди, ғолиб манзилларга чорламоқни истайди, зотан. Ғолиблик ичимдан кўкариб чиқмоғини ирод этишни истайман. Мовий булутларга маҳлиё бўлиб боқаман.
Қанийди, кўнглим эрк ёмғирига тўйинса-ю униб чиқса, ял-ял ёниқ озод туйғулар. Ҳаёт дарёсида оқиб кетяпман, эзгулик тўлқинига эврилмоқ мумкинми?!

Муслима ҲАМРОЗ
22.08.2025 йил