Оби ҳаёт илинжи

Унинг тупроғи қуруқшаб қолган, қақроқлик азоб, тарс-тарс ёрилади дардлари чуқур. Сувсираб қотишдан гўё қаттиқлик унади, пахса-пахса бўлиб. Бу гил манманлик дардидан сарғайди. Унинг кўклами ҳам кўкармай қўйди, ҳар тонг янгидан уйғонишни унутди, эскириш ёмонлик томонга йўллаши мумкинлигини писанд қилмади. Ёмонликларни унутишни истамади, қурғоқчилик унинг борлиғини қамраб олди, энг яқин илдизлар ҳам ташналик азобига йўлиқди.

Хушнамликни симиришни, қониб-қониб ичишни унутди. Хушёрликни унутиб, қаттиқлик зарбига ошно бўлишни истади, бағридаги тошни ювиш, юмшатиш зарурлиги хаёлига ҳам келмади. Тошда куч кўп дея, ўйлади. Аммо, тошга айланишдан асрасин. Асралиш асрайди ва намликда мулойимлик илинжи борлигини англатади.

Қани эди, кўз ёшлари ёмғир каби тинмай ёғаверса, момақалдироғи гумбурлаб, чақмоғи чақнаб. Ўз кўз ёшлари билан ўз қалб қудуғини тўлдирмоғи даркор, йўқса, ғаму андуҳларни ювмоқлик душвор, ғаразу ҳасаднинг тўзғиган кулларидан қутилмоқлик осонмас, гина-кудратдан воз кечмоқлик қийин, дарғазаблик шўридан покланмоқлик машаққат.

Қани эди, иймон шабнамига юз тутмоқни истаса, зеро кўз ёшлари ила қоришиб кетсин, дарёсига зорланиб оқмоқликни истаса, токи қалби титраб, қалқиб юмшамоқлик майлини ичсин. Такрор-такрор яхшиликнинг жўшқин оқимида оқаверган бор-ки оби ҳаётни қониқиб ичгай, эзгуликка  етгай, албатта.

Нур ичишга илҳақликни туймоқлик моҳиятида ўз кўнгил боғи тупроғига ва осмонига тийрак боқиб, ҳаёт тўлқинида масрур сузмоқни истамоқлик ҳақиқати бор!

Муслима Ёдгорова