Ҳаёт дунёси (қатра)

Дунёга келамиз, яшаймиз алал оқибат йўқсизлик олами-ғайб маконига сингиб кетамиз. Дунё барҳаёт экан мангуликка даҳлдордир.

Биз умр йўлида дунё манзараларини томоша қилар эканмиз унинг бир бўлаги эканлигимизни унутиб қўямиз. Бу манзаралар бизнинг хоҳиш-истагимизга кўра яралмайди, унинг тасвирлари онгимизда қайта уйғонади, томоша жозибаси эса бизга бир умр тинчлик бермайди. Ундан юз ўгирмоқ мумкин-ми? Ахир, биз инсонлар унинг ҳаёт тусли жилваси эмасмиз-ми? Дунёдан бахт номли ўтинчимиз бор, ундан таралаётган нурни симиргимиз келади. Дунёнинг не асрорлари бизни ўзига мафтун этади, шу билан бирга ўкинчимиз жумбоқлар тугунида қолиб кетади.

Дунё безакларига бурканамиз, унга мафтун бўлиб ўзимизни, уйимизни, атрофимизни ва қалбимизни безаймиз, безайверамиз. Аммо, баъзан безашдан аввал тозаламоқ ва тозаланмоқ амалини унутамиз, оқибатда ҳатто ўзимизни унутиб, ўз-ўзимизни таний олмай қоламиз.

Дунёнинг ҳаёт ўзанида умр кечирамиз, кунлар, ойлар, йиллар думалаб ўтаверади, ўй-хаёлларимиз ҳам юмалоқланади ва тутқич бермай думалайверади, биздан йироқлашиб. Думалоқ дунёнинг тутқичи йўқ, биз унга дастак ҳам, қирра ҳам бўлолмаймиз, унинг шаклу шамойилига мослашамиз ва тўгарак дунёда мақбул мувозанат излаймиз, холос. Аммо, иймону эътиқодда собит бўлмоқ, ҳаёт фалсафасини англамоқ, ўз қалбимизни улғайтирмоқ учун ўзимиз масъулмиз.

Дунёнинг туйнугидан ожиз боқамиз, сўқирмиз-ми, басирмиз-ми, буни англаш насиб қилармикан? Дунёнинг дарду ғамлари азоби кўнглимиз ғуборини аритармикан? Ишқ оташида куйиб унинг маҳзун дарёсида ғарқ бўлармиканмиз? Дунёнинг ҳусни ҳам нуқси ҳам ошиққагина гўзал кўринади, унингдек мубталонинг суйгани ҳам куйгани ҳам рост.

 Муслима Ёдгорова 13.11.2019 йил